ویتنام ناگزیر به ایجاد ارتباط میان چین و آمریکا است - مسافرت رو

با ما همراه باشید تا با بهترین تور ویتنام سفر کنید.

جنگ تمام عیار بین ویتنام و ایالات متحده، بالغ بر 10 سال به طول انجامید. این درحالی است که تنش بین این کشور با همسایه شاقتصادی خود کشور چین، هزاران سال است که ادامه دارد. این درگیری ها از سال 1979 که بین حکومت چین و این کشور، جنگی مرزی و خونین رخ داد و تا درگیری های اخیر در دریای چین جنوبی ادامه داشت، شدت بیشتری به خود گرفته است.

اگر جغرافیا سرنوشت هر ملتی است، آن گاه تقدیر ویتنام این بوده که در چانه زنی با پکن و ایجاد رابطه میان ابرقدرت های جهان به یک متخصص تبدیل گردد. بنابراین در حالی که سایر کشورهای جهان با اقدامات محکم چین در اقیانوس آرام دست به گریبان هستند، ویتنامی ها به عنوان میزبان مجمع همکاری اقتصادی آسیا و اقیانوس آرام، دنبال ارائه راهکاری برای حل این مسئله هستند.

ژنرال لوان کوانگ (Le Van Cuong)، مدیر بازنشسته موسسه مطالعات استراتژیک وزارت امور خارجه ویتنام گفته است:

من قصد دارم به تمام جهان، به ویژه به ایالات متحده آمریکا توصیه کنم که باید مراقب چین باشند.

ژنرال کوانگ، همانند هر سرباز متعهد کمونیستی، به جزئیات سخنرانی رهبران با دقت توجه نموده و خاطرنشان می نماید که شی جین پینگ (Xi Jinping) رییس جمهور چین، ماه گذشته در یک سخنرانی طولانی، 26 مرتبه به وضعیت کشور خود به عنوان یک قدرت بزرگ یا قدرت قوی، اشاره نموده است.

ژنرال کوانگ گفت:

جاه طلبی های شی جین پیگ برای همه جهانیان خطرناک است. چین از پول و سرمایه خود برای خرید بسیاری از رهبران استفاده می نماید، اما هیچ یک از کشورهایی که متحدان نزدیک چین هستند، مانند کره شاقتصادی، پاکستان یا کامبوج، خوب عمل ننموده اند. از طرف دیگر کشورهایی که رابطه نزدیکی با آمریکا دارند بسیار بهتر عمل نموده اند. اینجا است که باید بپرسیم چرا شرایط این گونه رقم خورده است؟

در حالی که کشورهای آسیای جنوب شرقی به خوبی می دانند که زیر سایه چین قرار گرفته اند، ویتنام نگران بی توجهی های آمریکا است.

جالب است بدانید که آمریکا به بهانه متنوقف کردن کمونیسم، بار دیگر نیروهای خود را به هندوچین (منطقه ای در جنوب شرقی آسیا و شامل کشورهای ویتنام، کامبوج، لائوس، سنگاپور، میانمار، تایلند و بخشی از مالزی) فرستاده است؛ این در حالی است که در جای دیگری از آسیا از دیکتاتورها حمایت و پشتیبانی می نماید. اما در این میان چشم اندازهای امنیتی آمریکا نیز توانسته است محیطی پایدار و ثابت را ایجاد کند تا در آن اقتصادهای منطقه ای گسترش یابد.

در حال حاضر، تصمیم دونالد ترامپ این است که آمریکا را از پیمان تجارت متعاهد Trans-Pacific، خارج سازد. پیمانی که 11 اقتصاد دیگر را جایگزین نظام اقتصادی چین نموده است. این تصمیم ترامپ، احساس آسیب پذیر بودن را در دولت مردان ویتنام ایجاد نموده است.

نگوین (Nguyen Ngoc Anh)، استاد دانشگاه تجارت خارجی در هانوی (Hanoi)، پایتخت ویتنام گفته است:

به عنوان یک ویتنامی، ما همواره کوشش می کنیم تا راهی برای متعادل کردن قدرت چین پیدا کنیم. برای ما پیمان تجارت متعهدها، صرفا یک مسئله اقتصادی نیست؛ بلکه این مسئله به ژئوپولیتیک و مسائل اجتماعی ما نیز مربوط می گردد.

همچنین وی در گفت وگوی خود خاطرنشان نموده است که لیبرال های محلی مایل به قراردادهای تجاری بوده و از آن حمایت می نمایند، چراکه با این مسئله ویتنام مجبور می گردد از استانداردهای مسئولیت پذیری بین المللی کار و دولت، که هانوی امکان اجرای آن ها را ندارد، پیروی کند.

در حالی که 11 عضو موافق ادامه دادن فعالیت خود بدون حضور آمریکا هستند، واشنگتن بدون توجه به موضوع دیگر اعضا و به پیروی از سخنان دونالد ترامپ در جریان روز نخست نشست اَپِک، اظهار نظراتی داشته که باعث نگرانی بعضی دولت ها نسبت به پشتیبانی تمام و کمال از چین شده است. این دولت ها فکر می نمایند خروجی معاملات اقتصادی آن ها تضمین قطعی برای کارگران شان ندارد.

خانم آن که در زمینه اقتصاد اتحاد جماهیر شوروی و چک اسلواکی مطالعات داشته، گفته است:

ما و چین، هر دو کشورهای کمونیستی هستیم، ولی ویتنام نمی خواهد همان راستا چین را ادامه دهد. موضوع راستا ما، روش غربی است.

در حالی که آمریکا بزرگ ترین بازار برای صادرات محصولات ویتنامی به شمار می رود، چین بزرگترین شریک تجاری این کشور است. هنوز هم ویتنام مبادلات تجاری قابل توجهی با همسایه قدرتمند خود دارید و از همین رو اقتصاددانان ویتنامی نگران این موضوع هستند که چین عادلانه رفتار نکند.

لی دانگ دان، یکی از اقتصاددانان مشهور ویتنامی به کمیته احزاب کمونیستی این کشور گفته است:

چین یکی از معدود کشورهای جهان است که در بسیار از موارد، قوانین بین المللی را رعایت نمی نماید.

سال گذشته زمانی که چین رای دادگاه نسبت به خروج این کشور از محکمه را نادیده گرفت، این ویتنام بود که احساس خطر کرد. ویتنام و چهار کشور دیگر مدعی شده بودند که آبراهه هایی که چین از آنها بهره برداری می نماید به آنها تعلق دارد.

بزرگنمایی درباره انزجار ویتنام نسبت به چین کار دشواری است. در کشوری که معمولا اعتراضات عمومی به ندرت رخ می دهد، اندک تظاهراتی که در مقیاس بزرگ طی سال های ایخر در ویتنام برگزار شده علیه چین بوده است.

اما همین نفرت ملی رهبر ویتنام را در یک الزام قرار داده است. بی شک نمی توان قدرت رشد اقتصادی چین را نادیده گرفت. برای بسیار از اعضای اپک، چین به عنوان شریک تجاری شماره یک شناخته می گردد. چین در بسیاری از سرمایه گذاری ها و پروژه های اقتصادی مانند جاده ها، راه آهن، سدها، فرودگاه و ساختمان های دولتی بلندمرتبه نقش بسزایی دارد و به عنوان پیشرو در اقتصاد منطقه ای شناخته می گردد.

کامبوج و لائوس از حامیان سرسخت پکن هستند. تایلند نیز به تقاضای مخالفان چین پاسخ منفی داده است و از آن ها خواسته تا از نظر خود برگردند. حتی به نظر می رسد فیلیپین نیز برخلاف این موضوع که کرسی خود در مجمع دریای چین جنوبی را از دست داده، دست از مخالفت خود کشیده است.

سال گذشته، دوترته، رییس جمهور فیلیپین با نادیده دریافت قدرت نظامی و اثرات اقتصادی آمریکا در منطقه اعلام نموده بود که چین بهترین و وفادارترین دوست این کشور است. او تاکنون میلیاردها دلار سرمایه را برای زیرساخت های فیلیپین از چین دریافت نموده است.

تانگ سیو مون، مدیر مرکز جنوب شرقی آسیا در موسسه Iseas-Yusof Ishak در سنگاپور گفته است:

در قرن اخیر آمریکا از نقش موثر چین غافل شده است.

ویتنام بیش از هر کشور دیگری از برقراری ارتباط میان دو ابرقدرت، یعنی چین و آمریکا استفاده می نماید. دو ابرقدرتی که نیمی از قرن اخیر را با آنها در جنگ سپری نموده است. طی دهه ها 80 و 90 میلادی، سرزمینی را در دریای چین جنوبی تسخیر نموده است که ویتنام مدعی است کنترل آن در اختیار هانوی بوده است.

در حالی که آمریکا گارد ساحلی ویتنام را با قایق های جدید گشت زنی تقویت نموده است، فشارهای چین از طرف دیگر همچنان ادامه دارد. در امسال، یک کمپانی اسپانیایی حق برداشت نفت از منابع نفتی سواحل ویتنام را دریافت نموده است. اما چین مدعی شده است که بخشی از آب های این منطقه به آن ها تعلق دارد.

سال 2014، با نصب یک سکوی استخراج نفت در دانانگ، محلی که ترامپ برای حضور در نشست اپک در آنجا حاضر شده است، با اجبار به هانوی اعلام نموده که آب های این منطقه در اختیار آن ها است.

وو وان تائو، یکی از وب لاگ نویسان سیاسی مشهور گفته است:

همسایگی با چین به عنوان کشوری که جاه طلبانه به دنبال تبدیل شدن به قدرتمندترین کشور جهان است، کار ساده ای نیست. ویتنام برای دوری از این آتش، باید از مناطقی که به این کشور تعلق دارد فاصله بگیرد.

زمان جنگ چین و ویتنام، دوک 17 ساله بوده است، اما درس های بزرگی که از آن موقع فراگرفته امروز در اختیار گارد امنیتی هانوی قرار می گیرد.

دوک گفته است:

ما نمی توانیم به چین اعتماد کنیم. آن ها از دیرباز دشمن ما بوده اند و هیچ امیدی به تغییر نیست.