سفرنامه مشهد: زیباترین سیاهی - مسافرت رو

ساعت 6:30 صبح بود. طبق معمول زود بیدار شدم…اما این بار برای اینکه حس وحال همیشگی ام را پیدا کنم و از تخت بلند شوم، یک ساعتی طول کشید.

ساعت 7:30 مانتوی سورمه ای و کتونی سفیدم را پوشیدم. لقمه به دست، کیفم را برداشتم و از درِ خانه خارج شدم. رسیدم مدرسه و دیدم هر دو تا دوست صمیمی من یعنی نگار و فرشته در خصوص کوله پشتی سفرشون و وسایلی که در آن گذاشتند، صحبت می نمایند.

خودمو عقب کشیدم. انگار نمی شنوم. حالم گرفته شد و دوباره فشار و استرس همراه با شوقی غریب و البته امیدوارانه…

وقتی برگشتم خونه دیگه طاقت نداشتم. تا پدرم را دیدم، گفتم: بابا بذار برم مشهد، آخه چرا نمی ذاری؟ چرا نمی ذاری راضی باشم؟

چند روز بحث و التماس من فایده نداشت. برای همین این بار خودمو لوس نموده بودم. صدام بغض آلود بود. فقط می خواستم برم، ولی حرف پدرم یکی بود.

با ناراحتی به اتاق کوچک و تاریک پشت سالن رفتم. به روی شکم روی پتوهای اتاق دراز کشیدم و آغاز کردم به گریه و زیر لب می گفتم: می خوام برم…می خوام برم…

با همان حالِ بچه گانه و ناهارنخورده روی پتوها خوابم برد. وقتی بیدار شدم، هوا نیمه تاریک بود. بلند شدم چراغ روشن کنم که شنیدم پدر مادرم در سالن با هم صحبت می نمایند.

دوباره فکرم جرقه زد و یاد سفر افتادم که دوستانم می روند و من اجازه ندارم!

پذیرش این موضوع برای من خیلی سخت بود، زیرا من از کودکی دنبال استقلال می گشتم. هیچ گاه نخواستم پدر و مادرم در مدرسه کنارم باشند. همواره دوست داشتم بدون آن ها به مدرسه بروم.

با خودم فکر می کردم آخر چرا پدرِ حساس و کنترل گر من اجازه نمی دهد؟ من بزرگ شدم. همه چیز را می دانم حتی بهتر از آن ها!

این بود حال وهوای من؛ حال وهوای یک دختر 13 ساله.

به سالن رفتم. گوشه ای نشستم که پدرم گفت: خیلی دلت می خواد که بری مشهد؟

گفتم: آره بابا، توروخدا، توروخدا بذار برم! نگار و فرشته می خوان برن. منم می خوام برم.

بعدش هم الکی به پدرم گفتم: بابا همه کلنامون سفر به مشهد رو میرن. فقط تو نمی ذاری.

دوباره زیر لب زمزمه کردم: می خوام برم، می خوام برم…

پدرم به چشمانم خیره شد و گفت: باشه؛ قبوله، برو.

گفتم: بابا قول می دی؟

گفت: آره!

گفتم: زیر قولت نمی زنی؟

گفت: آخه من کی زیر قولم زدم . برو.

من از جام پریدم. شوق و هیجانی داشتم که تا به حال در من سابقه نداشت . کوله پشتی نارنجی خودم را برداشتم و از همان لحظه وسایلی که می خواستم را داخلش گذاشتم.

دو روز بعد با پدر و مادرم به راه آهن اصفهان رفتیم و من همراه با دوستام و ناظم مهربون مدرسه سوار قطار شدم . صدای هوهوی قطار، اون راهرو تنگ، کوپه های چهار نفره با دوستام و حس آزادی و رهایی که تا به حال هیچ وقت تجربه اش ننموده بودم.

من و دوستانم واقعا هیجان زده و راضی بودیم و تا نیمه شب با هم حرف می زدیم. ساعت 4 صبح نزدیک اذان بود که نگار و فرشته خوابیده بودن و من از پنجره قطار به بیرون نگاه می کردم.

سیاهی بود و سیاهی. معلوم بود در بیابان هستیم. هیچ شهر و چراغی نبود. آن سیاهی همان رنگی بود که عاشقش شدم. ستاره های دور و نورانی، ماهی که ساعت ها همراه من بود و من درازکشیده روی تخت قطار به آن نگاه می کردم.

این سیاهی ساده نبود! مثل همواره نبود.

در آن لحظه نوری مثل نور ستاره ها در قلبم روشن شد. در حالی که اشک از چشمانم جاری می شد… نمی دانم چرا!

خیره به زیبایی آسمان، احساس شعف و منی که برای اولین بار تنها به سفر می روم؛ آن هم مشهد…شهری که تا به حال نرفته بودم. بزرگی و عظمت را احساس می کردم و در قلبم تنها عشق مانده بود و عشق.

فردا ظهر به مشهد رسیدیم و در هتلی نزدیک حرم امام رضا که مدرسه برای ما انتخاب نموده بود، اقامت کردیم. قرار بود سه شبانه روز بمانیم. ناظم به بچه ها کلید داد. من، فرشته و نگار صاحب اتاقی شدیم با دو تخت.

اتاق پر از سوسک بود با تلویزیونی خراب و یخچالی کوچک. خب! البته که این ها برای ما مهم نبود. ما عمیقا شاد و راضی بودیم و این سفر برای ما مثل یک اردوی بزرگ و ویژه بود.

نگار که همواره در مدرسه با اعتمادبه نفس و با جسارت رفتار می کرد، به ما گفت: بچه ها به هم قول بدیم این سه شب نخوابیم.

من گفتم: آره مگه می شه بخوابیم؟ حیفه نباید تو این سفر لحظه ای را از دست بدهیم.

طبق صحبت ناظم ما حق نداشتیم بدون او بیرون برویم و همگی باید با هم به حرم، بازار و مراکز تفریحی مشهد می رفتیم. ما سه نفر هم دانش آموزان خوب و اطاعت نماینده ای بودیم! اما فقط 3 روز و دوشب!

شب آخر ساعت 2 نیمه شب تصمیم گرفتیم تنهایی به حرم برویم. در اتاقمون را قفل کردیم و کلید اتاق را به نگهبان شبِ هتل که پسری جوان به نام کیان بود، تحویل دادیم. او هم کلید در اصلی هتل را به ما داد و گفت: من هستم تا هر وقت که برگردید.

ما تقریبا مسیرها را یاد گرفته بودیم و خیلی راحت خود را به حرم رساندیم.

قدم زدن در دل شب، نسیم خنکی که چهره ام را نوازش می کرد و آسمانی که دوباره مثل قبل برایم زیباترین سیاهی را داشت. سیاهی درخشان.

دوباره آن احساس نو در قلبم ایجاد شد. کنار حرم گریه می کردم تا دم صبح، در حالی که غمگین نبودم؛ نه در حین گریه و نه بعد از آن.

در بند بند وجودم احساس شور و شعف داشتم و می دانستم این احساس چیزی نیست که آن را از دست بدهم. همواره با من است و همواره دوستش خواهم داشت. دیگر قلبم از عشق خالی نمی شود… .